Veenendaal,
waar de bebouwde kom
geen komma meer is,
maar een punt.
Bekneld tussen de grenzen
van concurrerende kernen
moet uitbreiding
steeds vaker
ingebreid worden.
Dus al zou men het willen,
buiten de kaders denken
is hier praktisch onmogelijk.
Openingsgedicht bij de voorstelling Ingekaderd tijdens Gilbert on Tour.
fietsen zoals je gebekt bent
stap op de fiets
zuig je longen vol met lucht
en zing uit volle borst
als eenzame fietser kromgebogen tegen de wind
of veilig achterop bij vader op de fiets
terwijl je twee keer met je fietsbel …
naar die lekkere strakke blonde meid
op een racefiets
al is je achterband wel wat slap
er mag gezongen worden
officieel
en zo vals als een kraai
want Veenendaal heeft officieel
een zangfietspad.
(Gedicht na aanleiding van de opening van het zangfietspad op 27 mei 2019, door wethouder Engbert Stroobosscher.)
van overal
samen in stilte
zij aan zij met vreemden
verbonden door een verdrietig verleden
een intens verlangen
en sprakeloosheid
twee minuten
stilstaan bij het monument
bij het einde van de oorlog
die in Veenendaal nog geen vrede gaf
als vrede ooit is af te dwingen
want haat en nijd blijven
voortdurend om voorrang vechten
twee minuten
zonder uitvergootte tegenstellingen
redeloze retoriek
priemende vingers
en ongepast commentaar
respectvol zwijgen
en geduldig wachten
twee minuten
of mag het ook wat langer?
Derk Postma
Gedicht ter gelegenheid van 4 mei 2019
thuiskomen
in wat mijn thuis
eigenlijk nog niet is
maar wel zo voelt
thuiskomen
in elkaars leven
elkaars zorgen
elkaars ongeduld
thuiskomen
in voor en regen
welkom zijn
ongevraagd
thuiskomen
ik bij jou
en jij bij mij
zonder sluitingstijd
(Voorgedragen op 10 maart in de theatervoorsteling met Angela van der Sluis, tijdens Theater bij de Buren.)
niks mooier
dan jezelf zijn
in de ogen van iemand
die pas echt van je houdt
als je bent wie je bent
omdat ze er van overtuigd is
dat als jij werkelijk jezelf bent
in al je beperking
je perfecter bent
dan je ooit zult kunnen zijn
(Voorgedragen op 10 maart in de theatervoorstelling met Angela van der Sluis, tijdens Theater bij de Buren.)
als er iemand aan mijn hart klopt
klopt mijn hart wat harder
soms uit verlangen
soms uit angst
of omdat de uitnodiging
de eenzaamheid versterkt
als er iemand om mijn hart knokt
klopt mijn hart vaak in mijn keel
soms uit verbazing
soms uit interesse
vaak omdat de angst voor de pijn
de hoop op geluk verlamt.
als er iemand naar mijn hart
klop ik zelden terug
dat klopt niet
maar ik sta er te weinig bij stil
dat ik niet meer durf te hopen
op waar ik echt naar verlang
(Voorgedragen op 10 maart in de theatervoorstelling met Angela van der Sluis, tijdens Theater bij de Buren.)
Om te schrijven over Veenendaal,
ruik ik graag aan de geuren
uit een turbulent verleden,
de lucht van wolfabrieken die
de draad kwijt waren,
het aroma van de Panter
die de sigaar was.
Om te dichten over Veenendaal,
kijk ik geboeid naar haar pracht en
bewonder het witte kerkje boven aan de markt,
beschouw de statige stenen aan de Kerkewijk,
weerspiegel in onze schitterende ode
aan de oude grachten.
Om te rijmen over Veenendaal
luister ik met aandacht naar de actualiteit,
van huishoudhulp tot parkeerbeleid.
Zijn wij nog tot een Gilbertjaar bereid?
N233 discussies over hoe het verkeer
het beste rond de Rondweg-Oost rijdt.
Maar hoeveel ik ook
ruik, kijk en luister,
zonder ‘hallo’ en ‘goedendag’,
de welgemeende glimlach,
een enthousiaste zwaai,
contacten door de jaren heen,
zou ik over deze fijne stad
helemaal niet
willen schrijven, dichten of rijmen.
Juist mijn verbondenheid met u
nodigt mij uit
mijn pen
met veel plezier
in Veenendaalse inkt te dopen.
(Voordragen tijdens mijn presentatie als Stadsdichter van Veenendaal 13 februari 2019 en gepubliceerd in de Rijnpost op 6 maart.)
Het alleen zijn was
in al die jaren
een begaanbare weg geworden,
een aanvaardbaar lot,
niet zelfverkozen,
maar ook nooit verfoeid.
Het uitzicht op de tweezaamheid
werd gaandeweg verborgen,
achter een dik gordijn
van negatieve denkbeelden.
Het doek schoof langzaam dicht.
Er was alleen nog maar een kier.
En toen …
Als dondersteen bij heldere hemel,
als de berg naar Mohammed,
schoof jij het doek weer open,
stond vier hoog voor mijn deur,
kwam spontaan mijn leven binnen
en liet mij ontdekken
dat jij geen plannen had om weg te gaan.
Je nodigde mij uit
voor vis met worteltjes,
gaf me mijn allereerste zoen
en liet mij de sprong wagen
die ons samen weg deed zweven
in elkaars geluk.
Vrij gedicht. Voorgedragen tijdens mijn presentatie als Stadsdichter op woensdag 13 februari 2019, tijdens het Cultureel Café, in ‘De Plantage’.
Een grote massa ijs dringt zich langzaam op.
Die stugge, trage reis is een heel karwei,
maar zeker niet voor nop. Na het vormen van een rug,
ontstaat er een vallei.
Dan trekt het ijs zich terug. Wat overblijft is zand
en het waaien van een wind die stuivend stof verzint
dat overal in het land een nieuw reliëf creëert
met plaats voor ven of meer.
En dat stilstaand water, zo wordt er wel beweerd,
leidt dan keer op keer tot kostbaar turf voor later,
als arbeiders op komen draven, om zacht en zompig veen,
op te diepen en uit te graven.
Wie komen daar bijeen?
Mensen die willen werken in landbouw en fabrieken,
bouwen een dorp met kerken, huizen, grachten, gras.
Een noest en nijver ras met zware dogmatieken.
Lang lijkt men daar wat ingedut,
dan dringt moderniteit zich op, zoals ooit die massa ijs.
Het dorp wordt daardoor opgeschud. Er verschijnt nu eigenwijs
naast de kerk ook een kroeg en eentje is nog niet genoeg.
De grachten worden grauw en grijs als weg geasfalteerd,
verstedelijking heeft een prijs, een tuin wordt vaker een balkon,
er wordt veel gepresteerd. Dan breekt het dorp uit haar cocon.
Ze is tot stad getransformeerd.
Gedicht over Veenendaal en Water. Jury-opdracht voor mijn presentatie als Stadsdichter, op 13 februari 2019, tijdens het Cultureel Café in ‘De Plantage’.
ontsla me dan liefste
van de zoete zinnen die jij steeds weer wilt horen
omdat ze hevig resoneren met wat jij voelt
eindeloos allitereren op jouw behoeftes
maar nauwelijks rijmen op onze werkelijkheid
ontsla me dan liefste
van de goudgerande woorden die jij zo graag leest
onderschriften bij jouw ontembare illusies
titels van dure dromen die als ze uitkomen
vermoedelijk nachtmerries blijken te zijn
ontsla me dan liefste
van de vele punten die jij overal van maakt
onvermijdbare uitroeptekens in mijn bestaan
het puntje op de i dat altijd ronder moet
en daardoor telkens weer een bitter vraagteken wordt
als je echt wilt dat ik bij je blijf
ontsla me dan
liefste
Vrij gedicht, voorgedragen tijdens mijn presentatie als Stadsdichter op 13 februari, in ‘De Plantage’.
