Stadsdichtersgilde Veenendaal

de meeste stemmen gelden
dat is wel zo eerlijk
dat noem je democratie

maar wat als de luidste stemmen gaan tellen
de grofste beschuldigingen
het hardste geluid

hoe harder het schreeuwen
hoe stiller de zwijgers
de geduldigen, de bescheidenen

wordt op deze manier de minderheid
de tekortkomenden
een kleine groep
tot meerderheid geschreeuwd

wie bepaalt wat redelijk of onredelijk is
wat vrede en onvrede is
wie bepaalt welk middel gebruikt mag worden
hoeveel stampei en verdeeldheid
daar hebben we wetten voor en afspraken

maar het blijft wel vreemd
hoeveel synoniemen er voor onvrede zijn
en hoe weinig voor vrede

Daphne Kalff
Stadsdichtersgilde Veenendaal
in Rijnpost 18 oktober 2023

Als het riet niet meer zingt,
het veen niet meer ruist.
Je hoofd verstraat,
je straat verzandt.
En in die tuin
niks meer fluit.

Als je geen nieuwe weg vindt,
het mos zijn fluweel verliest.
Geen plaats voor reede.
Als tuimelaar naar beneden
op een bodem zonder vedergras.

Op zoek naar een kompas, een zonnewijzer,
een sterke arm om je heen,
iemand die zegt: “Het komt goed!”

Wilco van Doorn
Stadsdichtersgilde Veenendaal
Gebaseerd op het kunstproject Stille Strijd
Rijnpost 22 november 2023

Opkomende maan, herfstbossen
vier seizoenen in één boom
meisjes met parels, futuristische landschappen
een giraffe met z’n moeder, een trosje peper
alle kleuren van de regenboog inclusief
zwart en wit

honderd jaar fotografie bungelt aan een waslijn
torenflats en tiny houses
kijken, kleuren, keuren, kiezen
de spiegel die me voorgehouden wordt
zucht … zo zou ik er ook uitzien in bikini
kunst, kunstzinnig, knap gemaakt
of gewoonweg ontroerend

een moeder en een zoon lopen langs
discussiëren heftig doch beschaafd
na een rosé of twee wordt alles een waas
de muziek sust me bijna in slaap
beelden, schilderijen vervagen
de mensen kijken en kletsen
zit er ziel en zaligheid in
aan ons om dat te ontdekken
en als winnaar aan te wijzen

Daphne Kalff
Stadsdichtersgilde Veenendaal
nav de afsluiting van Beeldend Veenendaal 2023
In de Rijnpost – juli 2023

Ssstt, hij slaapt, wees stil!
Hij ligt hier uitgestrekt,
tot het wilde water wil
dat de Roode Haan hem wekt.

Ssstt, zo vredig stil ligt hij
en laat over zich lopen.
‘t Veen komt dichterbij,
tot aan zijn voet gekropen.

Ssstt, hij ligt er nu, voor later.
Als overstroming gloort,
gaat Veenendaal onder water
maar is’t droog in Amersfoort!

Mats Beek
Stadsdichtersgilde Veenendaal
In de Rijnpost 20 september 2023

De Rondweg-West is wit in mei
en mij maakt dat een beetje blij.
Het wit dat spuit de bermen uit:
frivool floreert het fluitenkruid.

De bodem heeft meer wit in huis:
parmantig paardenbloemenpluis.
En hogerop doen struiken mee:
een witte sleedoornbloemenzee.

‘k Geniet van deze witte sfeer,
En dan in juni beter weer.

Voor de expositie van de Kunstroute, in De Cultuurfabriek, hebben Madeleine Last, Carla van Laar en ik een gezamenlijk kunstwerk gemaakt, bestaande uit 3 gedichten en 6 beeldende objecten. Hieronder vindt u mijn 3 gedichten.

Breierij

draadje bij draadje
zwoeg ik mijn thuis

zuchtend wevend
vergroot ik mijn wereld

afhankelijk
van mijn eigen dadendrang

veroordeeld
tot eenzaamheid

want elk sociaal contact
eet ik op


Open

Uitgenodigd om te kijken
als voyeur een blik te werpen dat niet dood
wek ik fantasie tot leven
uit nieuwsgierigheid naar de andere kant
waar licht danst en kleur prikkelt

zo wordt een wereld
die allang is aangekleed
opnieuw door mij vormgegeven

Doorzien

Leven is kwetsbaar
moeizaam vooruit komen
draaien om je eigen as
transparant
breekbaar


Leven is waardevol
vormgeven aan bestaan
organisch aanwezig zijn
deel uit maken
van een groter geheel

Leven is ook eindig
wat breekbaar is
wordt ooit afgebroken
en uiteindelijk
lost transparantie op

Leven is eeuwig
wat echt waardevol is
blijft altijd in vorm
en deel uit maken
van meer dan het gewone

Met mijn voeten in het gras,
kijkend naar de gracht.
Slenteren over de markt,
kauwend op een stukje kibbeling,
Omhoog staren langs de lange roltrap
van onze culturele fabriek.
Veenendaal zit vol met plekken van plezier
waar ik graag vertoef.

Plekken van plezier zijn er ook in het klein
een simpel bankje in het park
de roodbruine bladerboom in mijn straat
het heerlijke uitzicht vanaf mijn balkon
op de Elsterberg.

Maar het kleinste plekje in Veenendaal
waar ik het liefste ben
is dat fijne plaatsje in jouw hart
waar ik heel dicht bij je mag komen
en mezelf mag zijn.

Dit gedicht heb ik als stadsdichter geschreven naar aanleiding van het thema van de open monumentendag op 14 september: Plekken van plezier.

Smachtend naar een ijsje op het stadsstrand
loop ik gehaast langs het Bruïneplein,
de toiletartikelen vergeten
en hadden we eigenlijk nog wel?
Thuisgekomen blijkt van niet.

Het hondje gaat gelukkig logeren,
maar voor de plantjes is dat geen optie
en waar hadden we het luchtbed?
Heb ik nog genoeg pillen voor een week
en misschien toch een koelbox?

Er is nu dus geen tijd voor actualiteit
of literaire poëtische verhandelingen
over eenvoudige Veense beslommeringen.
Ik ga Veenendaal zelfs even verlaten.
Tijd voor een poosje welverdiende rust.

Uw stadsdichter wenst u allen een fijne vakantie.

Sommige mensen reizen
van A naar Beter,
nemen zaadjes mee,
kleuren en geuren
uit een andere wereld,
maar ook pijn, moeite en onbegrip.

Sommige mensen
hebben het land aan verhuizen,
blijven zitten waar ze zitten
en conserveren passioneel
een nostalgisch verleden
dat eens verdwenen zal zijn.

Maar wie je ook bent,
je hoeft niet meer te gaan
om te ontdekken,
de wereld ligt aan je voeten
en dringt zich op.

Zeg nou zelf,
het gras van de buren,
wat je van ver haalt,
wie lust er nou geen
Foe Yong Hai of Doner Kebab?

Voorgedragen tijdens de opening van de Week van de Landverhuizers 2019.

Ik zweef hier langs oude bekenden met nieuwe verhalen,
want dit is de plek waar ik steeds weer terugkom,
waar ik welkom ben,
me gewaardeerd voel zoals ik ben.
Deze plaats is hartverwarmend
en warme lucht stijgt op.

Dus zweef ik langs modeshow, showorkest, dans en acrobatiek,
langs mensen die bekijken en mensen die bekeken willen worden,
langs spotlights voor mensen die op een voetstuk horen te staan,
maar daar niet vanzelfsprekend op terecht komen,
langs geconcetreerde blikken,
glunderende gezichten,
en welgemeend applaus,
dat hier enorm gewaardeerd word.

Ik zweef hier niet alleen.

(Afsluitend gedicht op Cultuurland 2019.)