Woord zoekers gezocht
voor
op de muren, in winkels, voor mensen.
Die wijzer willen worden van de tijd.
Hoog en laag, met steengoede verhalen,
langs grachten, in de weerspiegeling van het water.
Verwonder je over de woorden, Veenendaal heeft vele gezichten:
te lezen, te bewonderen, te eten, te spreken.
Zoek en vind iets
om voor te zwichten,
dankzij de Veense muurgedichten!
Willemijn Reijmes-Hannessen
Gemaakt voor de Gedichtenroute (3,5 km)
12 december 2024
Pas als ik loskom van het land
spoelen verloren woorden aan.
In de wind waai ik mijzelf weg
van vaste patronen. Zoals zandkorrels
die eens rotsen waren. Niemand is
wie hij ooit was.
Vloeibaar als tijd
klotst het water. Beukt en keert het tij.
Het vasteland langzaam kleiner, ik groter
dan de zorgen. Schuimbekkend
in de golven.
De stilte buldert. Ik proef de zinnen en
het zout. De zoete gedachte dat niets
zo eindig als de eeuwigheid
die het duurt om rots tot stof
te slijten. En alles steeds weer
opnieuw
begint.
Sanne Heymann
Gedicht te zien in De Cultuurfabriek – januari 2025
Fundament
Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Een stevige laag om op te bouwen
Waar ruimte is voor alle mensen
Een toegankelijke plek voor iedereen
Waar soep of een deken, of – gewoon –
een luisterend oor wordt geboden
door zij die goed weten hoe niet
gewoon dat kan zijn
Waar niks wordt belemmerd door te hoge
drempels, maar de weg altijd vrij
voor wie om hulp aan wil kloppen
of zonder te kloppen
de deur alvast open
het welkome licht
in de hal alvast aan.
–
Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Met stevige steunpilaren om op te bouwen
Met mensen die zien wat een ander misschien nodig
Wat nodig is om de ander te zien
Met mensen die geloven
in het licht van de wereld
In de kracht van de vraag:
Hoe gaat het met jou?
Kan ik iets voor je doen?
Kan ik jou misschien helpen
ook als jij niet durft te vragen?
Kan ik mij zonder vraag inzetten
voor een groter geheel?
–
Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Met stevige grond om op te bouwen
Waar niemand wegzakt
en niemand vergeten
Waar in het kleinste gebaar
groot verschil wordt gemaakt
Waar niet geld het meest kostbaar
maar tijd onbetaalbaar
Waar met liefde en aandacht
vertrouwen ontstaat
dat uit onverwachte hoek soms
lichtpuntjes schijnen
dat er mensen zijn die vrijwillig
voor een ander opstaan
Die met handen uit mouwen
met onbaatzuchtigheid sjouwen
en zo helpen bouwen
aan die stevige laag
van ons bestaan.
–
Sanne Heymann
Voorgedragen op het gemeentehuis ter gelegenheid van de uitreiking van vrijwilligersprijs De Lampion.
Ik nam me voor
het anders te gaan doen
dit jaar echt
minder snoepen, dagelijks sporten,
minder drinken, niet meer
drinken
behalve water, liters thee en
sowieso veel meer boeken lezen
Op tijd naar bed, vroeg eruit,
misschien eens leren mediteren
Maar hoe meer ik van minder,
hoe meer ik vergat
dat het beste voornemen
niet schuilt in perfectie, maar in
goed genoeg.
Dit gedicht van Sanne Heymann is op 18 december 2024 gepubliceerd in de Rijnpost.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?
Ik zou zo graag mijn graf eens zien.
Hebben ze mij er, zogezegd,
een beetje netjes weggelegd?
Ik vraag u daarom:
heeft misschien iemand voor mij een tijdmasjien?
Waar begroeven ze mijn kist?
Ik wou maar dat ik dat vast wist.
worden mijn botten langzaam bros
in het Prattenburgse bos?
Of lig ik te vergaan tot stof
op de aloude Munnikenhof?
Als dat zo is, vraag ik me af:
Lig ik in een gemetseld graf?
Of ben ik in het zand begraven,
waar de wormen zich nu laven
aan wat er van mij rest, sindsdien.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?
En: Wat staat er op mijn zerk?
Maakten ze een beetje werk
van mijn naam- en datafeiten?
Of, en dat zou voor ze pleiten,
hebben ze er zelfs nog even
een klein versje bijgeschreven?
Komt er nog wel eens iemand kijken
naar hoe ik daar dan lig te prijken?
Zou er een bosje bloemen staan?
Laat er soms iemand nog een traan?
(er vanuit gaand dat ik dat verdien).
Heeft iemand hier een tijdmasjien
misschien?
Geschreven door Mats Beek, oktober 2024, bibliotheek Veenendaal
Ik ben te boeken als lezer,
in een klein stil hoekje.
Daar dwaal ik door woestijnen en
loop ik nooit een blauwtje;
vecht ik op hakken zo groot als een
toren
en blaas ik alle dieven omver.
Even verderop maak ik
dierenvrienden,
die kunnen praten, verzinnen en mij
laten gieren.
Ik ben te boeken als lezer,
in een intussen wat grotere hoek,
met nieuwe wereldbeelden, ideeën
en gedachtes.
Ben jij al te boeken?
Willemijn Reijmes- Hannessen
Geschreven voor de Bibliotheek Veenendaal
Elke ochtend ruik ik ze al,
met mijn hoofd nog op mijn kussen
als ik wakker word.
Tijdens het douchen denk ik:
“ach daar moet ik zo weer tussen”.
Mijn eerste stappen op de straat,
lekker rustig, nog niets te zien,
maar als het zonnetje hoger gaat,
komen ze in drommen aangelopen
en hebben ze, klaarblijkelijk bovendien
allemaal de behoefte gehad
om dezelfde telefoon te kopen
die ze gisteren in een filmpje
op Facebook of TikTok hebben gezien.
Je zou ze naar een andere wereld wensen,
de gewone mensen!
Met gewone oortjes in hun oren,
gewoon het hoofd altijd strak naar beneden.
“Goedemiddag”, mompel terug,
mond op standje ontevreden.
Vieze vingers tikken vlug,
hoe ze het altijd beter weten,
ik wil nu naar bed terug,
en deze toestand snel vergeten.
Gewoon is zo gewoon, niet waar,
zo doodgewoon gewoon en saai.
Ik zet door, naar ‘t werk toegaan,
en doen wat ze daar van mij vragen;
en terwijl ik luister naar de woorden van mijn baas,
hoor ik ze in grote groepen klagen;
“het is niet goed”, “die heeft het beter”,
“..en de hoge heren van hierboven,
interesseert het geen ene meter”.
Ik kan niet vluchten,
ze zijn hier ook op het werk
De gewone mensen!
wel tien, twintig, dertig man sterk
Met gewone koffie in een mok op het bureau
“Slecht weer, och wat een slecht weer vandaag”
Gewoon samen in een hok,
naar wat cijfers kijken enzo.
En bij elke vraag,
altijd dat geklaag.
ik kan er echt niet meer tegen.
Gewoon is te gewoon, niet waar.
Zo doodgewoon gewoon.
Ik kan er verstandelijk niet bij
en voel mij soms een beetje raar.
Maar gewoon is zo gewoon gewoon,
gewoon-gewoon, gewoon!
Was er maar meer optimisme,
of vriendelijke gebaren,
ik wou soms dat er meer
met een kinderlijke mindset waren
was er maar meer gelach,
oprechte dankbaarheid
was er maar meer ‘genieten’,
meer hoop
vooral in deze donkere tijd
dan raak ook ik graag mijn gewoontes kwijt.
Wilco van Doorn
Geschreven ter ere van 30 jaar Buitenzorg
Vrede
Vrijheid
Vaderland
Als vanzelfsprekend klinken
de woorden
waarvoor zo hard gevochten
werd
gestreden
is
bevochten
Maar niets is
vanzelfsprekend
als jij ver van huis
met familie thuis
op missie bent
Als één enkele voetstap
het verschil uitmaakt
de grens bewaakt
tussen
alles waar het echt om draait
tussen
dood of leven
Als beelden op je netvlies
staan
die, ook na jaren, verder
gaan
van hen die nog slechts
in herinnering
bestaan
omdat ze in dat ver land
zijn gebleven
Als op grijze, dunne grens
de kameraadschap hecht
en het leven echt-
er lijkt te zijn
Het leven
kostbaar
breekbaar
kwetsbaar
blijkt te zijn
Zoals witte anjers
in een veld
groeiend, bloeiend, herinnerend
dat de woorden misschien
vanzelfsprekend
maar de daden dat niet zijn
En dat wij nooit mogen
vergeten
dat
Vrede
Vrijheid
Vaderland
niet zou kunnen bestaan
zonder zij die daarvoor vochten
daarvoor streden
en het bevochten
zonder
de
Veteraan.
Sanne Heymann
Dit gedicht is voorgedragen tijdens de Veenendaalse Veteranenbijeenkomst van Gemeente Veenendaal 2024
Ik sprak laatst een kunstenaar,
licht ongedwongen, zomaar op straat,
we kwamen aan de praat over penseelstreken,
zoals dat dan zo ineens ontstaat.
Over de contouren van meesterschap,
in een werkplaats of aan een bureau
we spraken over de vlakering van het doek,
vergeleken Sfumato en Chiaroscuro.
Ik was nogal nieuwsgierig en vroeg hem vrij direct,
“Wat maakt nou kunst, wat geeft het zijn waarde”.
Een stilte volgde, een frons, grijns,
waarna hij een ogenblik uit mijn ogen staarde.
“De kunst”, zo sprak hij,
“ is niet meer dan een luchtbel,
waardoor de werkelijkheid vertekend.
Soms wat vluchtig, maar mits kundig vastgelegd,
iets – wat voor een ander – de wereld betekent”.
Mijn onvermogen te begrijpen
wat hij eigenlijk wilde zeggen;
werd in mijn gelaat zichtbaar,
en liet hem uitleggen:
voor de een een zepen bol,
die zijn schijnsel slechts kort laat zien
Voor de ander een goed gevormde robijn,
die hij kan vatten, misschien..
De uitwerking van een concept
een beeld dat al langer voor ogen was
of het grijpen van een idee,
dat ontstond zopas”.
“Zojuist, of was u kunstig met taal?
en was dit iets wat ik niet begreep.
Maar het begon mij te dagen
wat hij mij daar net vertelde.
Kunst kan persoonlijk zijn
het komt soms heel dichtbij.
kunst is als een gesprek
zomaar ongedwongen op straat
kunst is als een gesprek
met een kunstenaar die niet bestaat.
Wilco van Doorn
Voorgedragen 28 september voor de opening van de kunstroute-expositie 2024.
Deze pion zit als gegoten,
ik zou er in kunnen wonen zo groot.
Blauw, rood, geel, groen, roze,
een saaie kleur is uit den boze.
En als ik naar boven zou kijken,
net ver genoeg,
dan zie ik alle knallende erwten
en trage trektouwtjes voorbijschieten,
het vuurwerk de hemel verkleden,
ik hoor gezang, gelach,
een nieuw levenslied; dan regent het lampjes.
Het giet.
Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is geschreven ter gelegenheid van de Lampegietersdagen 2024.
