Stadsdichtersgilde Veenendaal

Tussen de studieboeken op tafel
En de cola zonder prik
Vind ik flarden thuis
Weggewaaid door de wind van mijn puberteit

Tussen het geschreeuw
En goede bedoelingen die niet aankomen
Vind ik flarden thuis
Wat het ooit was, is niet meer

Ze begrijpen mij niet
En toch wil ik hier zijn
Als het even zwaar wordt
Omdat ik het allemaal zelf moet doen

De flarden raap ik op
Voeg ik samen
Plak ik aan elkaar
En ooit wordt het weer thuis
De warmte en liefde

Het warme bord eten
De filmavond
Het spelletje
De autorit
De fietstocht
De vakantie
Het lekkere broodje
De knuffels
Hoe was het op school vandaag
De tranen, het troosten

En als ik alles bij elkaar heb gepast,
En alles weer klopt
Vlieg ik uit

Wilco van Doorn

Voorgedragen op 19 april 2024 ter gelegenheid van uitreiking gedichtenwedstrijd
onder middelbare scholieren.

Het was theater bij de buren

Vreemde mensen op de stoep
deden zich voor als verre vrienden
die zij aan zij dichter
bij elkaar kwamen door
muziek, toneel en kopjes koffie

geserveerd met koekjes en warme
klanken van ongekend talent
dat tussen schuifdeur, kast en tafel
de woonkamer tot sprookje en concert-
zaal wist te toveren

Alleen wie erbij was, wist
wat zich achter de gordijnen
had afgespeeld.

Dit gedicht is op woensdag 17 april 2024 gepubliceerd in De Rijnpost.

Inzichten, associëren,
nieuwe dingen – uitproberen,

Woorden schikken
woorden wikken
en meer dan eens
van woorden schrikken

Een liefde voor taal en spelen,
en de passie om dit verder te delen.

Het begon op een krukje,
op verjaardagen, trouwerijen,
of het zomaar vragen om een woord,
schreef dan graag de teksten,
soms wel hele rijen,
en dan zorg dragen dat iedereen het hoort

Het begon in een doosje
bij moeder op zolder
waar veel tekstjes werden bewaard
het was nog niet sterk,
en soms frisse kolder
maar in haar hart heel veel waard.

Een liefde voor spelen met taal
bouwen aan een verhaal

Ik ben met een ingeslikt rijmwoordenboek,
voor altijd in de taal verloren, geboren.

Ik ben geboren en vaak opgetogen,
beelden schetsen, met woorden spelen,
moedertaal een allestaal maken voor leerlingen,
letters vertalen naar ‘uitzonderingen’.

Mede
klinkers als muziek in mijn oren;
dansen, bewegen, daarbij
noten lezen, nooit

in slaap vallen. Bij de les
blijven, open plekken aanschouwen
in het licht.
Deze zelf invullen,
dichten, om
blij het leven te lezen,
mijzelf te wezen.

Zoals aan Veenendaal het label kleeft
van Fiets- en Groen- en Winkelstad
 
is mijn persoonlijk stickervel ook volgeplakt
met termen die alles en tegelijkertijd
niets zeggen 

over de vraag:

Wie ben ik?
 
Afhankelijk van waar, bij wie, hoe laat  
ben ik
dochter, zus of ‘Vrouw
met die Gekleurde Jas’ 
 
Ik ben Wolpoes, Meisje Nooit Genoeg
Ik ben nooit te laat (nou ja, bijna) en wist al vroeg 
dat ik in Veenendaal zeker níet
zou blijven

plakken.

Maar liefde kruipt waar het niet wil gaan
Hecht zich stevig
in mijn hart

aan de stad
waar

met alle laagjes
afgekrabd

wij – als tweecomponentenlijm –

samen

onszelf
zullen zijn.

Kiekeboe, Veenendaal.
Kijk wie we daar hebben:
daar komt Mats Beek als een
aap uit een mouw.

Hij stort zich weer in het
stadsdichterijgewoel,
en schrijft zijn verzen voor
u en voor jou.

Kostverloren
Trommelaar

Ik woon in een gedicht

van straten waar je hier
of daar
de geschiedenis nog vindt

Met verhalen over brakke grond
een duif en veenpercelen

Waar hectares als een hond
gekromd, het eigendom markeren

van wie of
wat hier is geweest

verbouwd
gesloopt
gestorven

maar in een straatnaam
verder leeft
dan

de kost die werd verloren.

Dit gedicht is geschreven en voorgedragen ter gelegenheid van de verkiezing voor nieuwe leden van het Stadsdichtersgilde.

De ochtendmuziek pruttelt,
zoals alleen koffie dat kan doen.
Uren razen altijd voorbij als je je ogen dicht hebt,
dus met ogen open slapen is misschien beter, bed?
Nee, opstaan is slimmer, aankleden, brood ontdooien, ontbijten en
mij ontfermen over de koffie.
Jas aan, tussen de ijspegels door glijden mijn fietsbanden
die naar mijn weten altijd lek zijn, nou ja lekker laten rollen.
Lopend naar de bus, hollen bij uitzondering.
Dorst lessen met nog meer koffie om les te kunnen geven.
Letters vertalen naar niet oplettende leerlingen, door met thee,
smaakjes, praatjes maken, om half vijf tijd oprakelen is moeilijk.
Na toetsblaadjes, blaadjes op de grond, regen, fietsen, nat.
Pastasaus in een pot, gehakt 1+1, die runder gaat nergens heen.
Avond dromen over woorden die nooit verdwijnen,
ze met een ganzenveer op een groot doek zoeken, om ze vervolgens te vereeuwigen. Theetje erbij.
Thee geeft smaak, net zoals gedichten dat kunnen doen.

Dit gedicht is geschreven en voorgedragen ter gelegenheid van de verkiezing voor nieuwe leden van het Stadsdichtersgilde.

Ik ben verliefd

op een gebouw

dat staat
als een huis

waarin je zou willen

wonen

zoals in een
warme wollen trui
die groot genoeg is voor

iedereen

om een boek, een kunstwerk, een gesprek,
of gewoon een kop koffie

en dan verliefd voor je uit te staren.

Dit gedicht is geschreven en voorgedragen ter gelegenheid van de verkiezing voor nieuwe leden van het Stadsdichtersgilde.

In Veenendaal is mijn liefde, want
in het Veens is liefde nog veel liever.
Het zijn zijn ogen, bruin als Bambi, bruin als de muren geverfd,
langs de wol
weg, waaiende haren die boven bomen reiken.
Hier fietst mijn liefde naast mij langs de Grift.
Daar waar plekken bekend voor hem zijn, pakt hij mijn hand, en ik weet
straks
zijn die plekken ook voor mij.
De Veenendaalse bal in het gras met daarnaast de liefde, liggend op het pas gemaaide; mat,
afgezwakt, zijn blik op mij, zo volmaakt en zacht.
Zijn liefde klinkt in corri door, terwijl zijn voeten meebewegen op het ritme van de schepen waar niets anders is dan hij die mij het hof maakt.
Dorp is hier stad en andersom, maar wel ons dorp en onze stad, niemand komt
aan ons gebrouwen fietspad. Niemand hier komt aan onze liefde.

Iedereen hier komt uit op liefde.

Dit gedicht is geschreven en voorgedragen ter gelegenheid van de verkiezing voor nieuwe leden van het Stadsdichtersgilde.