Saampjes in de abri, omarmd,
door elkaar én de liefde verwarmd.
Zij fluisterde Koos, almaar door,
kleine, lieve woordjes in zijn oor.
Mats Beek
Vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de meisjes
die de vrouwen van de toekomst
zullen worden
die de voetstappen vullen,
de kansen benutten, die de zaadjes
tot bloei en hoop zullen putten uit
dromen die gister en vandaag
zijn geplant
door vrouwen die, net als zij,
eens meisjes waren
–
Vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de dromen
van meisjes
die eens vrouw zullen worden
in een wereld waarin er geen glazen plafond,
geen kans ongelijk, en aan horizon
een realiteit gloort van diverse
kleuren, waar zonder verschil
verschil wordt gemaakt
voor de vrouwen die, net als zij,
eens dromen hadden
–
Vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de meisjes
die de Aletta’s
van de toekomst zullen worden
die hun stem laten horen en opnieuw
zegevieren, die als Rosa, Malala en Grace
pionieren, met elke stap die zij zetten
vanaf de dag van vandaag
Want vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de meisjes
de vrouwen
de zaadjes
de dromen
van een toekomst
die bloeit
als nooit tevoren
en hen nooit meer
wordt ontnomen.
Sanne Heymann
Zaterdag 8 maart 2025
Internationale Vrouwendag
Alles is dichtbaar
en daarom zijn woorden gevaarlijk mooi en
mooi gevaarlijk
Zoals woeste golven op de zee,
de zwevende kwallen onder water
De bloemen van de berenklauw, de nagels
van de poes miauw, verstopt in zachte koffie-
boontjes
Maar ook felgekleurde pijlgifkikkers,
wensballonnen in de lucht, zebra-
rupsen, broedende zwanen, bonbons
met vulling, uitbarstende vulkanen
knapperend haarvuur, het gezang
van sirenen, tien diepblauwe cocktails,
en dan suiker lenen
bij die knappe buurman
op huisnummer zes
De verleiding is groot, het gevaar
misschien groter
om als schrijver voor al deze schoonheid
te zwichten
Pas op de rand van de afgrond trek ik mij
terug
Er is nog zoveel om over te dichten.
Sanne Heymann
Dit gedicht is onderdeel van een ‘schakelgedicht’ met de andere Gildeleden en is voorgedragen tijdens het Cultureel Café van donderdag 13 februari.
Sanne Heymann – Gedicht voor Write for Rights van Amnesty Veenendaal op 7 december 2024 in De Cultuurfabriek
Brief
Ik schrijf deze brief
van mens tot
mens
In zwart op wit
zie ik hoe kleuren en
verschillen-
de verhalen schrijven
Van levens die allemaal
anders en toch hetzelfde
waard
hetzelfde
recht
om mens te zijn
–
Ik schrijf deze brief
en wil
geloven
dat wat ik schrijf
de waarheid
blijkt
en het papier ver overstijgt
Zodat niet de vraag slechts blijft:
Zijn wij écht allemaal gelijk?
–
Ik schrijf deze brief
omdat ik kan
omdat ik mag en omdat ik
moed
in mensen zie
die durven spreken
durven vechten
voor de rechten
van een
ander
waarbij ik en jij niet
zij, maar
wij
universeel hetzelfde zijn
–
Ik schrijf deze brief
van mens tot
mens
en zal beloven
te blijven schrijven
te blijven uiten, te blijven delen, te blijven
fluisteren – desnoods – te schreeuwen
maar vooral woorden te blijven
geven
Want pas als we zwijgen
over het recht van spreken
zal in oorverdovende stilte
slechts het on-
recht
overleven.
Woord zoekers gezocht
voor
op de muren, in winkels, voor mensen.
Die wijzer willen worden van de tijd.
Hoog en laag, met steengoede verhalen,
langs grachten, in de weerspiegeling van het water.
Verwonder je over de woorden, Veenendaal heeft vele gezichten:
te lezen, te bewonderen, te eten, te spreken.
Zoek en vind iets
om voor te zwichten,
dankzij de Veense muurgedichten!
Willemijn Reijmes-Hannessen
Gemaakt voor de Gedichtenroute (3,5 km)
12 december 2024
Pas als ik loskom van het land
spoelen verloren woorden aan.
In de wind waai ik mijzelf weg
van vaste patronen. Zoals zandkorrels
die eens rotsen waren. Niemand is
wie hij ooit was.
Vloeibaar als tijd
klotst het water. Beukt en keert het tij.
Het vasteland langzaam kleiner, ik groter
dan de zorgen. Schuimbekkend
in de golven.
De stilte buldert. Ik proef de zinnen en
het zout. De zoete gedachte dat niets
zo eindig als de eeuwigheid
die het duurt om rots tot stof
te slijten. En alles steeds weer
opnieuw
begint.
Sanne Heymann
Gedicht te zien in De Cultuurfabriek – januari 2025
Fundament
Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Een stevige laag om op te bouwen
Waar ruimte is voor alle mensen
Een toegankelijke plek voor iedereen
Waar soep of een deken, of – gewoon –
een luisterend oor wordt geboden
door zij die goed weten hoe niet
gewoon dat kan zijn
Waar niks wordt belemmerd door te hoge
drempels, maar de weg altijd vrij
voor wie om hulp aan wil kloppen
of zonder te kloppen
de deur alvast open
het welkome licht
in de hal alvast aan.
–
Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Met stevige steunpilaren om op te bouwen
Met mensen die zien wat een ander misschien nodig
Wat nodig is om de ander te zien
Met mensen die geloven
in het licht van de wereld
In de kracht van de vraag:
Hoe gaat het met jou?
Kan ik iets voor je doen?
Kan ik jou misschien helpen
ook als jij niet durft te vragen?
Kan ik mij zonder vraag inzetten
voor een groter geheel?
–
Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Met stevige grond om op te bouwen
Waar niemand wegzakt
en niemand vergeten
Waar in het kleinste gebaar
groot verschil wordt gemaakt
Waar niet geld het meest kostbaar
maar tijd onbetaalbaar
Waar met liefde en aandacht
vertrouwen ontstaat
dat uit onverwachte hoek soms
lichtpuntjes schijnen
dat er mensen zijn die vrijwillig
voor een ander opstaan
Die met handen uit mouwen
met onbaatzuchtigheid sjouwen
en zo helpen bouwen
aan die stevige laag
van ons bestaan.
–
Sanne Heymann
Voorgedragen op het gemeentehuis ter gelegenheid van de uitreiking van vrijwilligersprijs De Lampion.
Ik nam me voor
het anders te gaan doen
dit jaar echt
minder snoepen, dagelijks sporten,
minder drinken, niet meer
drinken
behalve water, liters thee en
sowieso veel meer boeken lezen
Op tijd naar bed, vroeg eruit,
misschien eens leren mediteren
Maar hoe meer ik van minder,
hoe meer ik vergat
dat het beste voornemen
niet schuilt in perfectie, maar in
goed genoeg.
Dit gedicht van Sanne Heymann is op 18 december 2024 gepubliceerd in de Rijnpost.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?
Ik zou zo graag mijn graf eens zien.
Hebben ze mij er, zogezegd,
een beetje netjes weggelegd?
Ik vraag u daarom:
heeft misschien iemand voor mij een tijdmasjien?
Waar begroeven ze mijn kist?
Ik wou maar dat ik dat vast wist.
worden mijn botten langzaam bros
in het Prattenburgse bos?
Of lig ik te vergaan tot stof
op de aloude Munnikenhof?
Als dat zo is, vraag ik me af:
Lig ik in een gemetseld graf?
Of ben ik in het zand begraven,
waar de wormen zich nu laven
aan wat er van mij rest, sindsdien.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?
En: Wat staat er op mijn zerk?
Maakten ze een beetje werk
van mijn naam- en datafeiten?
Of, en dat zou voor ze pleiten,
hebben ze er zelfs nog even
een klein versje bijgeschreven?
Komt er nog wel eens iemand kijken
naar hoe ik daar dan lig te prijken?
Zou er een bosje bloemen staan?
Laat er soms iemand nog een traan?
(er vanuit gaand dat ik dat verdien).
Heeft iemand hier een tijdmasjien
misschien?
Geschreven door Mats Beek, oktober 2024, bibliotheek Veenendaal
Ik ben te boeken als lezer,
in een klein stil hoekje.
Daar dwaal ik door woestijnen en
loop ik nooit een blauwtje;
vecht ik op hakken zo groot als een
toren
en blaas ik alle dieven omver.
Even verderop maak ik
dierenvrienden,
die kunnen praten, verzinnen en mij
laten gieren.
Ik ben te boeken als lezer,
in een intussen wat grotere hoek,
met nieuwe wereldbeelden, ideeën
en gedachtes.
Ben jij al te boeken?
Willemijn Reijmes- Hannessen
Geschreven voor de Bibliotheek Veenendaal
