’t Egelmeer
Het water kwam met bakken neer
en ’t Egelmeer werd weer een meer.
Wellicht wandelt u weer een keer
het woud in met dit warmer weer.
’t Is daarom da‘k u informeer:
Het Egelmeer is weer een meer!
Mats Beek
Er is nog zoveel om over te dichten
Er is nog zoveel om over te dichten.
Kijk maar eens om je heen in Veenendaal.
Een dichter kan zijn pijl op alles richten
en gaat poëtisch met dat alles aan de haal.
De rode rozen en die and’re bloemen.
In buurmans tuin, maar ook in de natuur,
dat zijn er al te veel om op te noemen
en zetten ’s dichters hart in vlam en vuur.
Er zijn in Veenendaal nog zoveel fraaie vrouwen,
met zwoele lippen en een kuiltje in hun wang.
Een dichter mag platonisch van ze houwen
en ze bezingen in zijn honingzoete zang.
Het bruist in deze stad aan alle kanten.
Er gebeurt het hele jaar van alles wat.
Dat is voor ons dan ook het int’ressante:
we graaien in een bodemloze schat.
En dan is er nog Veenendaals historie:
de turf, maar ook sigaren, én de wol.
We sloopten wel het meeste van die glorie,
maar wat er wás, stort onze harten vol.
En daarom blijven wij voorlopig schrijven.
Voor ons voelt dat beslist niet als een straf.
De zinnen borr’len op in onze lijven.
Oh nee, u bent nog lang niet van ons af!
Mats Beek
Enige gedachten bij zes jaar Kats
U mag het eerlijk van mij weten:
ik zuchtte diep en riep: “Oh nee,
we worden terug in de tijd gesmeten
met een burgemeester van de SGP.”
Ik kan die partij heus wel waarderen.
Ze zijn correct en recht door zee.
En nu kunnen we constateren:
die zaken bracht Gert Jan óók mee.
En wie kritiek maar door liet stromen,
online of op een andere plek,
mocht bij hem op visite komen
voor koffie en een goed gesprek.
Die vriendelijke openheid
hebben we zes jaar meegemaakt.
Ik constateer met dankbaarheid
dat Gert Jan Kats de mensen ráákt .
Burgemeester is een vak apart,
niet acht uur, maar de hele dag.
Je moet het zijn vanuit je hart
en met een vriendelijke lach
Je maakt dan heus niet enkel vrinden:
ik noem ’t bestuur van een moskee,
die wel iets van hem zijn gaan vinden.
Maar verder valt dat reuze mee.
Hij is nu zelf een Veenendaler,
die tussen Veenendalers leeft.
Er is voor hem nu niets normaler
dan de plek die hij gevonden heeft.
Oh ja, gesproken over ‘plek’.
één ding is wel een beetje gek:
je moet dus écht niet gaan proberen
op Gert Jans plekje te parkeren!
Deze meestal vriendelijke heer
gaat dan ontzettend hard tekeer .
Niets kan hem dan meer beletten
die and’re auto klem te zetten.
Hij’s net Jan Peter Balkenende
(die ooit een krokettenmotie deed).
Gert Jan hoeft geen motie aan te wenden,
als hij dinsdags een kroketje eet.
Een praatje met een kindje,
dat op de Sint te wachten staat.
Een vrijwilliger een lintje.
Een vergadering der gemeenteraad.
Bij een diamanten bruidspaar op bezoek.
Naar de vierdaagse zwaaien op een kar.
Op een sportveld, zelf in spijkerbroek.
Gert Jan raakt heus niet in de war.
Als hij kundig al dat werk verricht,
doet hij dat blijkbaar voor zijn lol.
Hij lijkt het niet te zien als plicht:
dat houdt hij nog wel zes jaar vol.
En ook de raad wil met hem door.
Er is wederzijdsheid in dat streven.
Ik ga er nu dan ook vandoor
met een welgemeend: Lang zal hij leven!
Mats Beek
Een uitschel voor Pilon?
Over echte Veense ‘uitschelle’
kan Jaap Pilon u veel vertelle.
‘De vuurboks’, ‘de keu’ en ‘de kip’
waren in ’t Veen echt een begrip.
Maar één ding blijft dan ongewis:
of er voor Jaap zelf een uitschel is.
‘Jaap van de dokter’ was oké.
‘Jaap zittenblijver’ op het CLV.
‘Jaap de praoter’ is wel raak.
‘Beroepsveenendaler’ zegt hij vaak.
Maar met deze uitschelle lijkt iets mis
En plots’ling wist ik wat dat is!
Ik denk dat het niet beter kón,
voor ons is zijn uitschel: ‘Jaap Pilon’!
Mats Beek
Saampjes in de abri, omarmd,
door elkaar én de liefde verwarmd.
Zij fluisterde Koos, almaar door,
kleine, lieve woordjes in zijn oor.
Mats Beek
Vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de meisjes
die de vrouwen van de toekomst
zullen worden
die de voetstappen vullen,
de kansen benutten, die de zaadjes
tot bloei en hoop zullen putten uit
dromen die gister en vandaag
zijn geplant
door vrouwen die, net als zij,
eens meisjes waren
–
Vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de dromen
van meisjes
die eens vrouw zullen worden
in een wereld waarin er geen glazen plafond,
geen kans ongelijk, en aan horizon
een realiteit gloort van diverse
kleuren, waar zonder verschil
verschil wordt gemaakt
voor de vrouwen die, net als zij,
eens dromen hadden
–
Vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de meisjes
die de Aletta’s
van de toekomst zullen worden
die hun stem laten horen en opnieuw
zegevieren, die als Rosa, Malala en Grace
pionieren, met elke stap die zij zetten
vanaf de dag van vandaag
Want vandaag is de dag
dat ze worden geboren
de meisjes
de vrouwen
de zaadjes
de dromen
van een toekomst
die bloeit
als nooit tevoren
en hen nooit meer
wordt ontnomen.
Sanne Heymann
Zaterdag 8 maart 2025
Internationale Vrouwendag
Alles is dichtbaar
en daarom zijn woorden gevaarlijk mooi en
mooi gevaarlijk
Zoals woeste golven op de zee,
de zwevende kwallen onder water
De bloemen van de berenklauw, de nagels
van de poes miauw, verstopt in zachte koffie-
boontjes
Maar ook felgekleurde pijlgifkikkers,
wensballonnen in de lucht, zebra-
rupsen, broedende zwanen, bonbons
met vulling, uitbarstende vulkanen
knapperend haarvuur, het gezang
van sirenen, tien diepblauwe cocktails,
en dan suiker lenen
bij die knappe buurman
op huisnummer zes
De verleiding is groot, het gevaar
misschien groter
om als schrijver voor al deze schoonheid
te zwichten
Pas op de rand van de afgrond trek ik mij
terug
Er is nog zoveel om over te dichten.
Sanne Heymann
Dit gedicht is onderdeel van een ‘schakelgedicht’ met de andere Gildeleden en is voorgedragen tijdens het Cultureel Café van donderdag 13 februari.
Sanne Heymann – Gedicht voor Write for Rights van Amnesty Veenendaal op 7 december 2024 in De Cultuurfabriek
Brief
Ik schrijf deze brief
van mens tot
mens
In zwart op wit
zie ik hoe kleuren en
verschillen-
de verhalen schrijven
Van levens die allemaal
anders en toch hetzelfde
waard
hetzelfde
recht
om mens te zijn
–
Ik schrijf deze brief
en wil
geloven
dat wat ik schrijf
de waarheid
blijkt
en het papier ver overstijgt
Zodat niet de vraag slechts blijft:
Zijn wij écht allemaal gelijk?
–
Ik schrijf deze brief
omdat ik kan
omdat ik mag en omdat ik
moed
in mensen zie
die durven spreken
durven vechten
voor de rechten
van een
ander
waarbij ik en jij niet
zij, maar
wij
universeel hetzelfde zijn
–
Ik schrijf deze brief
van mens tot
mens
en zal beloven
te blijven schrijven
te blijven uiten, te blijven delen, te blijven
fluisteren – desnoods – te schreeuwen
maar vooral woorden te blijven
geven
Want pas als we zwijgen
over het recht van spreken
zal in oorverdovende stilte
slechts het on-
recht
overleven.
Woord zoekers gezocht
voor
op de muren, in winkels, voor mensen.
Die wijzer willen worden van de tijd.
Hoog en laag, met steengoede verhalen,
langs grachten, in de weerspiegeling van het water.
Verwonder je over de woorden, Veenendaal heeft vele gezichten:
te lezen, te bewonderen, te eten, te spreken.
Zoek en vind iets
om voor te zwichten,
dankzij de Veense muurgedichten!
Willemijn Reijmes-Hannessen
Gemaakt voor de Gedichtenroute (3,5 km)
12 december 2024
Pas als ik loskom van het land
spoelen verloren woorden aan.
In de wind waai ik mijzelf weg
van vaste patronen. Zoals zandkorrels
die eens rotsen waren. Niemand is
wie hij ooit was.
Vloeibaar als tijd
klotst het water. Beukt en keert het tij.
Het vasteland langzaam kleiner, ik groter
dan de zorgen. Schuimbekkend
in de golven.
De stilte buldert. Ik proef de zinnen en
het zout. De zoete gedachte dat niets
zo eindig als de eeuwigheid
die het duurt om rots tot stof
te slijten. En alles steeds weer
opnieuw
begint.
Sanne Heymann
Gedicht te zien in De Cultuurfabriek – januari 2025
