Er is een park in Veenendaal,
daar kan het werk’lijk allemaal
Het parkje ligt er stralend bij,
dankzij een stoere werkersrei*
En een traditie is geboren:
door hier klassiek te laten horen.
Ik was hier afgelopen week
en terwijl ik in de rondte keek
sprak ik even met de beesten
(niet allemaal, maar wel de meeste)
en vroeg ze toen naar hun optiek
over het park en het ‘Klassiek’.
Een pissebed onder een zerk,
druk bezig met verteringswerk,
is met de werkgroep niet zo blij.
Dit is wat hij tegen mij zei:
‘Toen ‘t opruimen nog werd vergeten,
was er voor mij veel meer te vreten.’
Een duif die op een boomtak zit,
poept steeds weer alle zerken wit.
Is al het schoonmaakwerk gedaan,
laat hij zijn darminhoud weer gaan
en zegt daarop, niet echt beleefd,
dat hij er duivenschijt aan heeft.
Een eekhoorn op een hoge tak
bekijkt de boel op zijn gemak.
Op nootjes is die pluimstaart dol,
maar ééns per jaar dan schiet hij vol
en hij vertelt ons onverdroten:
‘Ik houd ook veel van zuiv’re noten.’
Een zanglijster aan ’t Kostverloren
Laat normaal zijn zang graag horen
Hij maakt de prachtigste muziek
Maar houdt ook veel van Park Klassiek:
‘Ik zing toch werkelijk niet gek
maar bij klassiek houd ik mijn … snavel!’
Een naaktslak trok een slijm’rig spoor
en sprak: ‘Ik ga er maar vandoor.
Wij slakken zijn de laatste tijd
gezakt in populariteit.
Is straks het feest achter de rug,
dan kruip ik langzaam weer terug.’
Een dichter, geboren aan ’t Verlaat
is onderhand wel uitgepraat.
Ik prijs nog één keer alle mensen
die vrijwillig voldoen aan alle wensen
van ’t hier aanwezige publiek.
Wat mij betreft volgt nu muziek.
*rei = een groep of kring van personen of wezens
