Stadsdichtersgilde Veenendaal

Elke ochtend ruik ik ze al,
met mijn hoofd nog op mijn kussen
als ik wakker word.
Tijdens het douchen denk ik:
“ach daar moet ik zo weer tussen”.

Mijn eerste stappen op de straat,
lekker rustig, nog niets te zien,
maar als het zonnetje hoger gaat,
komen ze in drommen aangelopen
en hebben ze, klaarblijkelijk bovendien
allemaal de behoefte gehad
om dezelfde telefoon te kopen
die ze gisteren in een filmpje
op Facebook of TikTok hebben gezien.

Je zou ze naar een andere wereld wensen,
de gewone mensen!

Met gewone oortjes in hun oren,
gewoon het hoofd altijd strak naar beneden.
“Goedemiddag”, mompel terug,
mond op standje ontevreden.
Vieze vingers tikken vlug,
hoe ze het altijd beter weten,
ik wil nu naar bed terug,
en deze toestand snel vergeten.

Gewoon is zo gewoon, niet waar,
zo doodgewoon gewoon en saai.

Ik zet door, naar ‘t werk toegaan,
en doen wat ze daar van mij vragen;
en terwijl ik luister naar de woorden van mijn baas,
hoor ik ze in grote groepen klagen;
“het is niet goed”, “die heeft het beter”,
“..en de hoge heren van hierboven,
interesseert het geen ene meter”.

Ik kan niet vluchten,
ze zijn hier ook op het werk
De gewone mensen!
wel tien, twintig, dertig man sterk

Met gewone koffie in een mok op het bureau
“Slecht weer, och wat een slecht weer vandaag”
Gewoon samen in een hok,
naar wat cijfers kijken enzo.
En bij elke vraag,
altijd dat geklaag.
ik kan er echt niet meer tegen.

Gewoon is te gewoon, niet waar.
Zo doodgewoon gewoon.
Ik kan er verstandelijk niet bij
en voel mij soms een beetje raar.

Maar gewoon is zo gewoon gewoon,
gewoon-gewoon, gewoon!

Was er maar meer optimisme,
of vriendelijke gebaren,
ik wou soms dat er meer
met een kinderlijke mindset waren
was er maar meer gelach,
oprechte dankbaarheid
was er maar meer ‘genieten’,
meer hoop
vooral in deze donkere tijd

dan raak ook ik graag mijn gewoontes kwijt.

Wilco van Doorn

Geschreven ter ere van 30 jaar Buitenzorg

Vrede
Vrijheid
Vaderland

Als vanzelfsprekend klinken
de woorden

waarvoor zo hard gevochten
werd
gestreden
is
bevochten

Maar niets is

vanzelfsprekend

als jij ver van huis
met familie thuis
op missie bent

Als één enkele voetstap
het verschil uitmaakt
de grens bewaakt
tussen
alles waar het echt om draait

tussen
dood of leven

Als beelden op je netvlies
staan
die, ook na jaren, verder
gaan
van hen die nog slechts
in herinnering
bestaan
omdat ze in dat ver land
zijn gebleven

Als op grijze, dunne grens
de kameraadschap hecht
en het leven echt-
er lijkt te zijn

Het leven

kostbaar
breekbaar
kwetsbaar

blijkt te zijn

Zoals witte anjers
in een veld

groeiend, bloeiend, herinnerend

dat de woorden misschien
vanzelfsprekend

maar de daden dat niet zijn

En dat wij nooit mogen
vergeten

dat

Vrede
Vrijheid
Vaderland

niet zou kunnen bestaan

zonder zij die daarvoor vochten
daarvoor streden
en het bevochten

zonder

de
Veteraan.

Sanne Heymann
Dit gedicht is voorgedragen tijdens de Veenendaalse Veteranenbijeenkomst van Gemeente Veenendaal 2024

Ik sprak laatst een kunstenaar,
licht ongedwongen, zomaar op straat,
we kwamen aan de praat over penseelstreken,
zoals dat dan zo ineens ontstaat.

Over de contouren van meesterschap,
in een werkplaats of aan een bureau
we spraken over de vlakering van het doek,
vergeleken Sfumato en Chiaroscuro.

Ik was nogal nieuwsgierig en vroeg hem vrij direct,
“Wat maakt nou kunst, wat geeft het zijn waarde”.
Een stilte volgde, een frons, grijns,
waarna hij een ogenblik uit mijn ogen staarde.

“De kunst”, zo sprak hij,
“ is niet meer dan een luchtbel,
waardoor de werkelijkheid vertekend.
Soms wat vluchtig, maar mits kundig vastgelegd,
iets – wat voor een ander – de wereld betekent”.

Mijn onvermogen te begrijpen
wat hij eigenlijk wilde zeggen;
werd in mijn gelaat zichtbaar,
en liet hem uitleggen:

voor de een een zepen bol,
die zijn schijnsel slechts kort laat zien
Voor de ander een goed gevormde robijn,
die hij kan vatten, misschien..

De uitwerking van een concept
een beeld dat al langer voor ogen was
of het grijpen van een idee,
dat ontstond zopas”.

“Zojuist, of was u kunstig met taal?
en was dit iets wat ik niet begreep.
Maar het begon mij te dagen
wat hij mij daar net vertelde.

Kunst kan persoonlijk zijn
het komt soms heel dichtbij.
kunst is als een gesprek
zomaar ongedwongen op straat
kunst is als een gesprek
met een kunstenaar die niet bestaat.

Wilco van Doorn
Voorgedragen 28 september voor de opening van de kunstroute-expositie 2024.

Deze pion zit als gegoten,
ik zou er in kunnen wonen zo groot.
Blauw, rood, geel, groen, roze,
een saaie kleur is uit den boze.
En als ik naar boven zou kijken,
net ver genoeg,
dan zie ik alle knallende erwten
en trage trektouwtjes voorbijschieten,
het vuurwerk de hemel verkleden,
ik hoor gezang, gelach,
een nieuw levenslied; dan regent het lampjes.
Het giet.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is geschreven ter gelegenheid van de Lampegietersdagen 2024.

De lampion maakt plaats
voor lichtjes, geurkaarsen, lampen.
Het is tijd voor laarzen langzaamaan
in de plas stampen, meer water dan vogels horen fluiten.
De zon verdwijnt langzaam,
tot de nacht overhand krijgt;
de schakelaar verleidt:
zomer dooft, de herfst speelt buiten.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is op woensdag 18 september 2024 gepubliceerd in De Rijnpost.

De geur
van zonnebrand, barbecue en
zoete aardbeien op beschuit-
kruimels

in je schoot

smelt het ijs, plakt
de nacht en zoemt de
mug onzichtbaar voor het wapperen
van je hand

Eindeloos

rozig zijn de dagen
en de stukjes huid
langs de bandjes van je

zomerjurk.

Dit gedicht is op 21 augustus 2024 in de Rijnpost gepubliceerd.

Zomerdans

Als de zon danst met de regen,
blote voeten op het stadsstrand,
de surfvijver met uitgeworpen hengel,
volle terrassen in het centrum.

Als de zon danst met de regen,
‘t Veen verlaten naar een warmer oord?
of blij met het overdekt zwemmen,
en een boek van de bibliotheek.

Bouwdorp of bijbelweek,
buurtbarbecue onder de partytent,
misschien met geheven glas,
en een zonnesteek.

Als de zon danst met de regen,
en de regenboog mag schijnen,
krijgt uw zomer vast alle kleur,
die het nodig heeft.

Wilco van Doorn
Stadsdichtersgilde Veenendaal

Als de liefde
liefde is

mag mijn hand dan in de jouwe?
Mag mijn hand in die van hem of haar,
van hen of wie
ik maar wil houden

Mag ik in het openbaar
mijn arm om diens schouder slaan
Een kus op zijn lippen – zomaar spontaan –
Een aai door haar
haar dat straalt zoals
haar ogen
als ze stiekem naar mij kijken

Als de liefde
liefde is

waarom kijken ze dan stiekem?
Waarom wordt er dan gefluisterd – net te hard –
en niet geluisterd, maar geroepen over hokjes
de norm en het normaal

Maar als de liefde
liefde is

wat is dan eigenlijk normaal?
Wat is normaler dan het houden
van een lach, een heel klein kuiltje in een wang
Van ’s ochtends samen wakker worden, van
’s avonds voor de spiegel staan en daar
jezelf omarmen omdat
jíj bent wie je bent

Als de liefde
liefde is

zijn wij dan niet allemaal
gewoon zoals we zijn?
Gewoon mens in alle kleuren
van een vlag
die wappert voor een wereld
zonder grenzen
aan dat wat liefde is

Want als de liefde
liefde is
dan ben jij, net zoals ik,
een mens

om van te houden

Om open, bloot, schaamteloos, groot,
luid en zacht, verschrikkelijk pracht-
ig om van te houden

Want mens, wat ben je mooi

Zo mooi als de

liefde is

met mijn hand
in de jouwe.

Sanne Heymann
Geschreven voor en voorgedragen tijdens Pride Veenendaal op 22 juni 2024

Er is een park in Veenendaal,
daar kan het werk’lijk allemaal
Het parkje ligt er stralend bij,
dankzij een stoere werkersrei*
En een traditie is geboren:
door hier klassiek te laten horen.

Ik was hier afgelopen week
en terwijl ik in de rondte keek
sprak ik even met de beesten
(niet allemaal, maar wel de meeste)
en vroeg ze toen naar hun optiek
over het park en het ‘Klassiek’.

Een pissebed onder een zerk,
druk bezig met verteringswerk,
is met de werkgroep niet zo blij.
Dit is wat hij tegen mij zei:
‘Toen ‘t opruimen nog werd vergeten,
was er voor mij veel meer te vreten.’

Een duif die op een boomtak zit,
poept steeds weer alle zerken wit.
Is al het schoonmaakwerk gedaan,
laat hij zijn darminhoud weer gaan
en zegt daarop, niet echt beleefd,
dat hij er duivenschijt aan heeft.

Een eekhoorn op een hoge tak
bekijkt de boel op zijn gemak.
Op nootjes is die pluimstaart dol,
maar ééns per jaar dan schiet hij vol
en hij vertelt ons onverdroten:
‘Ik houd ook veel van zuiv’re noten.’

Een zanglijster aan ’t Kostverloren
Laat normaal zijn zang graag horen
Hij maakt de prachtigste muziek
Maar houdt ook veel van Park Klassiek:
‘Ik zing toch werkelijk niet gek
maar bij klassiek houd ik mijn … snavel!’

Een naaktslak trok een slijm’rig spoor
en sprak: ‘Ik ga er maar vandoor.
Wij slakken zijn de laatste tijd
gezakt in populariteit.
Is straks het feest achter de rug,
dan kruip ik langzaam weer terug.’

Een dichter, geboren aan ’t Verlaat
is onderhand wel uitgepraat.
Ik prijs nog één keer alle mensen
die vrijwillig voldoen aan alle wensen
van ’t hier aanwezige publiek.
Wat mij betreft volgt nu muziek.

*rei = een groep of kring van personen of wezens