Er is een streep getrokken
een lijn tussen zij en hen
een stilte tussen woorden
waar slechts gedachten
de oversteek wagen
Of kinderen, als ze samen spelen.
Strepen vervagen.
Er zijn strepen getrokken,
waar geen witte duif vliegt,
en de stilte door kogels
wordt overgebracht
in kwade dagen.
Of kinderen, als ze samen spelen.
Strepen vervagen.
Er zijn strepen getrokken,
door woorden om ons heen,
dwars door ons eigen hart
en ons zicht op elkaar.
slechts vertederd door de vragen
van kinderen als ze samen spelen.
Strepen vervagen.
Strepen vervagen
ze verdwijnen langzaam uit het zicht
als onze blik niet op onszelf
maar op de ander is gericht.
Er zijn lijnen te trekken,
verbindingen te zien
bij kinderen die spelen.
En bij moeder die ze vertelt
net voor het slapengaan:
zo’n boze wereld,
doe je de ander niet aan.
Echte vrede ontstaat
als je het de ander gunt
en met die blik, die visie,
de streep uitgumt.
Wilco van Doorn
Namens het stadsdichtersgilde Veenendaal