Je bent niet meer wie je was,
hooguit een stad op een kaart
die zijn wegen open en bloot toont
voor wie nog niet wegwijs in je werd.
Maar misschien heb ik het mis,
wellicht dat jij nog altijd dezelfde
stad bent, en ik diegene ben die veranderde.
Dat ik me daarom in je straten vergis,
huizen mijd waarin ik dacht opnieuw geboren
te worden; het geboortehuis van mijn dochter
staat nog altijd overeind. Zij koos jou, ik wist
zelf niet goed wat ik hier zoeken moest.
En toch kan ik niet anders dan van je houden.
Je hebt me opgezogen, leeggedronken, uitgekotst
en daarna lag ik maanden in je goot te dommelen
als een alcoholverslaafde, stroomde je als bier
door mijn aderen. Ik klotste alle kanten op, stootte
tegen stoepranden, kaatste terug naar huis. Iemand vroeg
of ik wilde blijven. Ik twijfelde niet. Al ben je niet
de mijne: jij bood mij een nieuwe weg. Nooit zal je dezelfde zijn.
© Joyce Willemse
Stadsdichter 2015-2016
Het zomerstadsgedicht 2016. Verscheen in De Rijnpost augustus 2016.