De stilte staat mij nader aan
de lippen dan te spreken met
deze gapende leemte voor ons.
Het zijn de machten om ons
heen, de dolende zielen uit het verleden
die de weg niet vonden en nu voor ons
knielen, smekend of wij hen los
willen laten. Maar mensen zijn
als eksters: alles verzameld, alles bewaard,
veren vreedzaam in de strijd
vechtend voor het voortbestaan van onze
zieleroersels, gelijk een verwilderde versie
van onszelf: er bestaat toch zoiets
als opbergmappen, alles achter slot
en grendel stoppen met achterom en
gewoon niet wikken of wegen. Niet
denken aan waarom wel of juist niet. Gewoon:
een hinkelend kind. Van tegel
tot tegel. Totaal fantoomongevoelig.
Vooruit blikken lukt namelijk niet,
als je steeds over je schouders loert.
© Joyce Willemse
Stadsdichter 2015-2016
Bovenstaand gedicht werd geschreven voor en uitgesproken op de nieuwjaarsreceptie van de Gemeente Veenendaal op 5 januari 2016. Hiermee is meteen een nieuwe traditie geboren…