Pas als ik loskom van het land
spoelen verloren woorden aan.
In de wind waai ik mijzelf weg
van vaste patronen. Zoals zandkorrels
die eens rotsen waren. Niemand is
wie hij ooit was.
Vloeibaar als tijd
klotst het water. Beukt en keert het tij.
Het vasteland langzaam kleiner, ik groter
dan de zorgen. Schuimbekkend
in de golven.
De stilte buldert. Ik proef de zinnen en
het zout. De zoete gedachte dat niets
zo eindig als de eeuwigheid
die het duurt om rots tot stof
te slijten. En alles steeds weer
opnieuw
begint.
Sanne Heymann
Gedicht te zien in De Cultuurfabriek – januari 2025