De stadsdichter liet zich inspireren door de kunstwerken op ‘Beeldend Veenendaal’.
Hier ziet u het schilderij ‘Buigende koningen’ van dhr. S. Veen.
Op zijn weblog schreef de stadsdichter hierover:
Gisteravond ging ik aan de gang met het schilderij ‘Buigende koningen’ van dhr. S. Veen. Het is nog een week te zien op de expositie ‘Beeldend Veenendaal.’ Ik vind het een intrigerend schilderij, waar je wat langer en wat intensiever naar moet kijken. Bij een vluchtige beschouwing is het een aardig schilderij: twee buigende koningen op een schaakbord. Dat past goed bij het thema ‘The art of making peace’. Maar als je beter gaat kijken, blijken de zaken er toch anders voor te staan. Het bord loopt op een vreemde manier door in de muur. Is het een oud aanrecht met van die kleine tegeltjes? En dan die muur! Dit is geen salonremise. Misschien eerder een boerenschuurtjesgelijkspel. Remise zal het wel worden. Als er alleen nog twee koningen op het bord staan, kun je blijven schuiven, maar dat wordt niets. Dan dringt het ineens tot je door: twee witte koningen! Dat kan helemaal niet. Het zijn wel verschillende tinten wit, maar ze zijn wit. We zijn bij de neus genomen: dit kan helemaal niet. En dan blijken we nog erger bij de neus genomen te zijn. Er wordt voor koningen gebogen, maar zelf buigen koningen niet.
En schreef vervolgens dit gedicht:
Buigende koningen
Het bord loopt over in de wand.
Zien wij wat wij zien?
Het bord is trouwens slecht ‘bemand’:
ik mis een stuk of tien.
De koningen nog op het bord;
Een eindspel aan de gang.
Een spel dat nooit gewonnen wordt,
al speel je nog zo lang.
Er wordt hier niemand mat gezet
in dit koningsgambiet.
De kijker die heeft opgelet,
ziet ‘witten’, anders niet.
De schilder speelt een ragfijn spel:
je ziet niet wat je ziet!
Want ook al denken wij van wel:
koningen buigen niet!
De stadsdichter leest zijn gedicht, terwijl Bert Masselink (Voorzitter ‘Beeldend Veenendaal’) het schilderij toont:
