Als iets ons verbindt met het verleden
dan is het deze week waarin wij starten
met de klanken van klassieke muziek.
Samen leggen wij ons oor te luister
rustend op het ingedroogde veen.
In het schijnsel van voorouders omhelzen wij
de stad. Onder onze Veense voeten kolkt en schuimt
het van vertier. Geen week waarin zo veel
geklapt, gedanst, gelachen of gekotst. Cultuur
is wat er gonst. Voor elk pluimage zijn plezier.
Kom laat ons zingen, laat ons dansen,
laat ons spelen in de stralen
van de ondergaande zon.
Laat ons iets van samen, samen sluimeren
op een schuitje van kaneel.
© Joyce Willemse
Dit gedicht verscheen in De Rijnpost van woensdag 16 september 2015. Het gedicht hoeft geen uitleg, maar vooruit voor de niet Veenendalers: dit gedicht gaat over het Lampegietersfestival, oftewel: de Lampegietweek, waarin allerlei culturele en andere activiteiten plaatsvinden, zoals de Ossemarkt, de Lampegietavond (refererend aan het vroegere ontsteken van de lantaarns op straat waarbij de schoolkinderen verkleed over straat gaan met (meestal) zelfgemaakte lantaarntjes en daarna chocolademelk met kaneelbeschuitjes eten), Klassiek a/d Grift (op de Markt tegenwoordig) enzovoorts.