Ik ken een heel rijk oompje, dat oud
en nieuw verbindt, zijn benen torenen
hoog boven iedereen uit. IJzeren pijlers
onder een krulspiralen hesje. Eigenlijk
zijn ze met zijn twee, mijn oom. Het zijn
mijn oom en tante, knus tegen elkaar. Zij baden vaak
in kleurenpracht. Soms blozen ze roze; van schaamte
over zo veel koop- kracht? En altijd volgen zij
de seizoenen op de voet. Daar heeft oompje geld genoeg
voor. Op Koningsdag koopt hij voor tante een oranje
kleedje en eenmaal in het jaar, dan kleuren ze samen
blauw. Blauw van ‘au’ -tisme, staat helemaal niet raar.
Ik hol graag onder ooms en tantes benen door.
Drentelend tussen schapen, die bestendig blaten.
Maar wat je ook vindt van oom zijn stalen poten,
of tantes open- gebreide vestjes, zij verbinden
samen Stad en Gracht en ach, wat zou de stad
prompt wenen als rijke oompjes benen …
… plots waren verdwenen.
© Joyce Willemse
Stadsdichter 2015-2016
2 april 2015, Wereld Autisme Dag (WAD). Over de hele wereld kleuren vandaag gebouwen blauw, het zijn er meer dan 180. Denk aan het Vrijheidsbeeld of Christ the Redeemer. Maar sinds dit jaar ook: de Bernard van Kreelpoort in Veenendaal. Uw Stadsdichter wilde al langer een gedicht schrijven over deze poort en las gisteren over WAD, dus het moest er maar eens van komen.
(De opmaak van het gedicht lukt niet volledig zoals de Stadsdichter het wil, mijn excuus. 😉 )