Spiegel I

Ik wandel kalmpjes door de galerij
Waar Beeldend Veenendaal is neergestreken
Ik slof van beeldhouwwerk naar schilderij
Totdat ik alle stukken heb bekeken

Tot plotseling mijn ogen blijven steken
Bij één paneel, een beetje buiten het bereik
Een levensgroot portret dat lijkt te spreken
Dit werk geeft van een echte meester blijk

Maar toch, hoe langer ik de plaat bekijk
Hoe meer ik dit portret vind tegenvallen
Want kijk: die oren zijn echt ongelijk
Wat kan zo’n wipneus een gezicht verknallen!

Nu hoor ik achter mij een zacht gegiechel:
Ik staar al vijf minuten in een spiegel

Voorgedragen bij de sluiting en prijsuitreiking van Beeldend Veenendaal op 8 april 2017.

Dit bericht is geplaatst in Gedicht. Bookmark de permalink.